Według spisu z 17 maja 1939 roku osiedle osiągnęło liczbę 2235 mieszkańców. Zajmowało ono, wraz ze wspomnianymi majątkami ziemskimi, obszar 2017 ha. Po niemiecku nazywało się Widminnen.
W Wydminach nie było wówczas prądu, ale jeden z osiedleńców, Piotr Miełdun, zaczął wiązać przewody, aby doprowadzić światło z elektrowni w Ełku. Do pomocy wziął Tatara i Juchnickiego. W trójkę uwinęli się szybko i w Wydminach zabłysły żarówki.
W 1946r. ruszył także tartak urządzony w pomieszczeniach poniemieckiej fabryki maszyn i narzędzi rolniczych. W tym samym czasie uruchomiono pocztę oraz rozpoczęto instalowanie telefonów.
Pierwsze aparaty założono w gminie, na posterunku MO, w tartaku i spółdzielni, która zaczęła się organizować jeszcze w październiku 1945r. i w tym czasie należała do najbardziej prężnych jednostek handlowych.
Okolica zaludniała się powoli, ale systematycznie. Przybywali repatrianci z Wileńszczyzny, Polski centralnej. Nie wszyscy zostawali. Ale błękitne jezioro Wydmińskie, obramowane zielonym tatarakiem, zapewniało każdego, ze zło mija a życie trwa niezmiennie.
W październiku 1945r. po opuszczeniu szkoły przez żołnierzy radzieckich szybko zakrzątnięto się, aby dzieci mogły się w niej uczyć.
Już 3 listopada szkołę otwarto. Liczyła 21 uczni w klasach od pierwszej do czwartej. Kierownikiem został nauczyciel Łyszczyński. Druga siłą pedagogiczną była jego żona. Dzieci uczyły się pilnie. W ciągu roku szkolnego przerobiły program dwóch klas. Na wiosnę 1946 otwarto świetlicę z dożywianiem, z której korzystało 40 dzieci.
W latach międzywojennych szkoła w Wydminach miała 10 klas, w których jednak wykładało zaledwie 4 nauczycieli. Jeden z nich nazywał się Radziwiłł.
Na posterunku MO, obok kościoła, czuwał nad bezpieczeństwem Marian Jenczelewski, który znalazł się w Wydminach wraz z wojskiem radzieckim. Został pierwszym milicjantem. W czerwcu 1945r. posterunek liczył już 25 ludzi. Komendantem był najpierw Piotr Rynkiewicz, a po nim Paweł Głos. Milicjanci pomagali organizować życie, przeganiali szabrowników, walczyli z bandami faszystowskimi. W 1946r. dwóch z nich poległo w okolicy Szczybał i Orłowa, w miejscowości Pańska Wola, gdzie faszystowscy bandyci spalili ich żywcem. Mord ten poruszył wszystkich mieszkańców.
Przybywali kolejni osadnicy. Na zajmowanych domach wywieszali biało-czerwone proporczyki, jako znak zamieszkania.
Przystąpiono do tworzenia polskich placówek. Powstał zespół rybacki pod nazwą Centrali Obrotu Produktami Rybnymi, który zorganizował inż. Rogoziński. Ryb nie brakowało. Wożono je nawet do Warszawy. Centrala miała poniemieckie auto osobowe i dwie ciężarówki marki Ford Canada przydzielone z UNRR-y. Korzystali z nich mieszkańcy zabierając się przy okazji do Łuczan, tak wtedy nazywało się Giżycko, albo do Białegostoku.
Na komunikację kolejową nie można było liczyć. Wprawdzie pociągi już kursowały, ale nieregularnie. Stacja w Wydminach nie była jeszcze obsadzona przez kolejarzy. Pociągi stawały przypadkowo. Komu udało się zabrać w drogę, mógł dojechać do Olsztyna po 8 godzinach podróży.
Wyzwolenie przyszło do Wydmin w czasie wielkiej styczniowej ofensywy Armii Radzieckiej w 1945r. Po półtora wiekowej niewoli Mazury i Warmia wróciły do Macierzy.
Początek życia.
Teren wokół Wydmin, za wyjątkiem obecnej ulicy Grunwaldzkiej (wtedy Markstrasse), był zaminowany, każde wykroczenie poza rejon groziło niebezpieczeństwem.
W połowie lipca 1945r. mieszkało już 12 rodzin, przybyłych jako osiedleńcy. Istniała polska komendantura, mieściła się na plebanii. Na wysokim maszcie powiewała biało-czerwona flaga.
Funkcje komendanta, a zarazem burmistrza i wójta, sprawował Arseniusz Michajłow. Sekundował mu w tym urzędowaniu Jan Niewęgłowski, jedyny wtedy urzędnik z prawdziwego zdarzenia. Sołtysem był Aleksy Czerniak, który z niewoli u bauera zwiał przed wyzwoleniem i po tułaczce wylądował w Wydminach.
Przywilej lokacyjny dla Wydmin wystawił komtur z Pokarmina, Barnard von Balzhofen, 28 kwietnia 1480 roku. Z tekstu przywileju wynika, że wieś istniała już przed tą datą. Według przywileju 47 chłopów miało wziąć pod pług 54 włóki, 6 włók miało należeć do sołtysa.
W 1550 roku utworzona była już w Wydminach parafia katolicka, a w 1558 roku także ewangelicka. W drugiej połowie XVI wieku powstaje tutaj szkoła.
Około 1750 roku Wydminy otrzymały prawa osady targowej (Marktrecht), co przyczyniło się do szybszego rozwoju całej miejscowości. Liczba mieszkańców stopniowo wzrastała. Powiększał się również areał gruntów. W 1781 roku do Wydmin należało ponad 98 włók. Jedna włóka, czyli łan niemiecki od 22,6 do 25,8 hektara, czyli 98 włók od 2214,8 do 2528,4 ha.
W 1656 r. do Wydmin docierają Tatarzy pustosząc miejscowość.
W latach 1572, 1656, 1852 miejscowość niszczą duże pożary. W latach 1701 - 1711 Wydminy nawiedza groźna zaraza, która pochłania setki ofiar. W latach 1709 - 1710 jest nią dżuma, od której ginie 227 osób.
Podczas I wojny światowej Wydminy pustoszą działania frontowe. W 1914 roku zniszczeniu ulega prawie 75 % zabudowy. W okresie międzywojennym Wydminy stają się miejscowością o dużych walorach turystycznych i letniskowych. Ten charakter zachowały również po II wojnie światowej.
Znaleziska archeologiczne dowodzą, że pierwsi ludzie pojawili się na terenie obejmującym obecną gminę Wydminy w okresie neolitu, a więc między 4500 - 1700 p.n.e. Były to wędrujące grupy przybyszów z północnego wschodu (Bałtowie), trudniących się myślistwem lub rybołówstwem.
Z czasem ich zajęciem stała się prymitywna uprawa ziemi.
Rok założenia Wydmin nie jest dokładnie znany. W zapiskach z 1340 roku wymieniana jest nazwa jeziora Wedymin, a w 1381r. także miejscowości Wedem. Hanneberg w swych "Erclerung der Preussischen Landtafel" jest zdania, że nazwa Wydminy pochodzi od pruskiej nazwy Wydemyns. O dawnym istnieniu osady świadczą również odkryte nad brzegiem jeziora szczątki osady palowej.
Za historyczną datę powstania Wydmin uważa się rok 1480
Dr Wojciech Kętrzyński pisze: "Bernard von Balzhofen nadaje w roku 1480 Nawirowi, sołtysowi, na prawie magdeburskim 60 włók ziemi nad jeziorem Wedmi i 6 włók sołeckich, a także "Die freie Fischerei in unseren Seen mit kleinen Gezeuge" - czyli wolne rybołówstwo w naszych jeziorach małym narzędziem".
W końcu XIIIw. (około 1280 roku) obszar obecnej gminy Wydminy podbity został przez krzyżaków. Zacięte walki spowodowały, że na ponad 100 lat ziemie te stały się zupełnym pustkowiem.
Z późniejszych dokumentów wynika, że ruch ludności kupieckiej wraz z osadnictwem przyczynił się do rozwoju Wydmin. Wędrujący kupcy i osadnicy zatrzymywali się tutaj na noclegi. W połowie XV wieku istniały w Wydminach trzy gospody.
Do rozgłosu muzyki hip-hopowej w Polsce przyczynili się m.in. Bogna Świątkowska (nazywana „matką chrzestną polskiego hip-hopu”) oraz Sebastian Imbierowicz (znany także jako DJ 600V) poprzez audycję radiową „Kolorszok” prowadzoną w latach 1993-1997. W XXI wieku istotną rolę w promowaniu kultury i muzyki hip-hop pełnią portale newonce.net, cgm.pl, glamrap.pl oraz noizz.pl, a także rozgłośnia newonce.radio.
Wydano kilka pozycji książkowych o polskim hip-hopie, do których należą: „Historia kultury hip-hop w Polsce”, „Polska kultura hiphopowa”[13] czy „Historia kultury hip-hop w Polsce 1977-2013”[14].
Do najważniejszych wykonawców hip-hopowych w Polsce należą m.in. Peja, Hemp Gru, Donguralesko, Fenomen, Kaliber 44, 3xKlan, Paktofonika, O.S.T.R., Grammatik, Słoń, Kali, Paluch, Chada, Popek, Borixon, Gang Albanii, Slums Attack, Płomień 81, Ego, Wzgórze Ya-Pa 3, Liroy, Molesta, Pijani Powietrzem, Jeden Osiem L, Trzeci Wymiar, Trials X, JedenSiedem, 52 Dębiec, Beat Squad, Bolec, Born Juices, ZIP Skład, DJ 600V, Familia H.P., Fisz, Fokus, Pezet, Grupa Operacyjna, Intoksynator, Kazik Staszewski, Łona, Małpa, Eis, Olimpu Muzyczna Plejada, Stare Miasto, Poema Faktu, Thinkadelic, Zipera, WWO, PRO8L3M, Taco Hemingway, KęKę, Quebonafide, Taconafide, Białas, Solar, Bedoes, Mata, Gibbs oraz wielu innych wykonawców.
Największy wzrost popularności gatunku można zauważyć od drugiej dekady XXI wieku wraz z rozwojem karier artystów takich jak Taco Hemingway, Bedoes czy Jan-Rapowanie. W dużym stopniu rozwinął się także sam przemysł muzyczny kierujący swoją uwagę głównie w stronę hip-hopu, biorąc pod uwagę powstanie wytwórni takich jak Asfalt Records, Biuro Ochrony Rapu czy też SBM Label.
Wraz z wydaniem „My Beautiful Dark Twisted Fantasy” Kanye’ego Westa, hip-hop zaczął być jeszcze szerzej odbierany jako gatunek pełen artyzmu i możliwości przekazania wartości odmiennych od tych utożsamianych z gangsta rapem i trapem. Album ten zmienił także postrzeganie gatunku przez producentów, jako że Kanye pokazał zupełnie nowe podejście do samplowania oraz produkcji głosu. Powszechne zaczęło być używanie programu auto-tune.
Druga dekada XXI wieku niesie ze sobą również rozwój rapu zaangażowanego społecznie. Artyści tacy jak Kendrick Lamar, J.Cole czy Joyner Lucas w swoich utworach dotykają spraw mniejszości afroamerykańskiej w Stanach Zjednoczonych, a piosenka „Alright” Kendricka stała się wręcz hymnem stowarzyszenia Black Lives Matter[10].
W 2018 roku magazyn „Rolling Stone” oznajmił, że po raz pierwszy w historii, w roku 2017 muzyka rap przebiła wszystkie inne gatunki, jeśli chodzi o sprzedaż i streaming. Ta tendencja pozostała stabilna przez cały 2018 rok i 2019[11][12]. Hip-hop rozprzestrzeniał się też w wielu innych krajach poza USA i w drugiej dekadzie XXI wieku przy udziale serwisów streamingowych czy też portali, na które można dowolnie dodawać własne piosenki, takich jak SoundCloud czy YouTube, Hip-hop jest najczęściej tworzonym gatunkiem muzycznym na całym świecie.
Po roku 2000 zbliżył się mocno do głównego nurtu muzyki pop. Sukces zaczęły zdobywać style, takie jak crunk, który skupiał się na wykonywaniu utworów krzykiem.
W pierwszej dekadzie XXI wieku dominującymi artystami na scenie hiphopowej byli Kanye West, Jay-Z, Eminem, The Game, 50 Cent, a także wielu innych. Ich albumy zdobywały tytuły złotych, platynowych, a nawet diamentowych płyt. Hip-hop wdzierał się do mainstreamu i można uznać, że w połowie pierwszej dekady XXI wieku przypieczętował swoje miejsce w czołówce najpopularniejszych gatunków muzycznych.
Jednak od 2008 roku sprzedaż muzyki hip-hop w Stanach Zjednoczonych zaczęła lekko słabnąć. W połowie lat 00. XXI wieku stałe miejsce w głównym nurcie znalazł hip-hop alternatywny, częściowo ze względu na sukces takich artystów, jak OutKast i Kanye West.
Style West Coast hip-hop i g-funk zdominowały główny nurt hip-hopu na początku lat 90. East Coast hip-hop w okresie od początku do połowy lat 90. został zdominowany przez Afrocentric jazz rap i hip hop alternatywny z Native Tongues, a także hardcore rap, wykonywany m.in. przez Nas-a, Wu-Tang Clan, The Notorious B.I.G., czy zespół Onyx. W latach 90. hip-hop zaczął się rozdzielać na amerykańskiej krajowej scenie na style regionalne, takie jak Southern rap i Atlanta hip hop. Jednocześnie wciąż nawiązywał do innych gatunków muzyki popularnej, czego przykładem jest neo soul.
Hip-Hop stał się najlepiej sprzedającym gatunkiem muzycznym w połowie lat 90., a największą sprzedaż zanotowano w 1999 roku.
„Nowa szkoła” hip-hopu szczególnie słyszalna jest w nagraniach RUN-DMC i LL Cool J-a z lat 1983-1984. Złota era hip-hopu - nowatorska w porównaniu do lat 70. - to okres pomiędzy połową lat 80., a początkiem 90. Ważniejsi wykonawcy z tego okresu to Juice Crew, Public Enemy, Eric B. & Rakim, Boogie Down Productions, KRS-One, EPMD, Slick Rick, Beastie Boys, Kool G Rap, Big Daddy Kane, Ultramagnetic MCs, De La Soul oraz A Tribe Called Quest.
W latach 80. pojawił się także popularny styl gangsta rap jako podgatunek hip-hopu, często skupiający się na przemocy i przestępczym stylu życia ubogiej warstwy młodzieży śródmiejskiej. Schoolly D, N.W.A (Eazy-E), Ice-T, Ice Cube oraz Geto Boys to muzycy najczęściej kojarzeni z powstaniem tego podgatunku. Znani byli z łączenia komentarza politycznego i społecznego w stylu politycznego hip-hopu z wątkami opowieści kryminalnych i przestępczych[9].
Pierwszym muzykiem, który przeniósł hip-hop z dyskotek na ulice i podwórka był DJ Kool Herc[8].
Inni znani muzycy początkowego okresu rozwoju gatunku to: Grandmaster Flash and the Furious Five, Fab Five Freddy, Marley Marl, Afrika Bambaataa, Kool Moe Dee, Kurtis Blow, Doug E. Fresh, Whodini, Fat Boys, Warp 9 i Spoonie Gee.
W 1979 roku utwór „Rapper’s Delight” zespołu The Sugarhill Gang stał się pierwszym przebojem hip-hopowym, który zdobył popularność wśród szerokiej publiczności. Na przełomie lat 70. i 80. hip-hop jako gatunek muzyczny rozwinął się w bardziej złożony styl. Przed tym okresem w dużej mierze ograniczał swój zasięg do Stanów Zjednoczonych. Od 1980 roku zaczął się rozprzestrzeniać i stał się częścią sceny muzycznej w kilkudziesięciu innych krajach.
Na imprezach ulicznych w dzielnicach („block parties”) DJ odtwarzał na gramofonie kilkusekundowe frazy rytmiczne z nagrań płytowych znanych piosenek, zapętlał je i łączył w dłuższe ciągi muzyczne przy użyciu drugiej kopii tego samego longplaya. Zapętlał dany fragment, przez co tworzył zupełnie nową kompozycję. Pierwsze wykonania muzyki hip-hop wykorzystywały techniki łączenia próbek dźwięku oraz rytm mechanicznej perkusji wzięty z pierwszych syntezatorów, które stały się wtedy powszechne. DJ łączył podczas wykonania technikę miksowania breaków oraz rapowany styl wokalny toasting, popularny wcześniej na Karaibach (Jamajka).
Gatunek jest oparty na rapowaniu oraz muzyce disco, soul i funk[1]. Na gatunek muzyczny hip-hopu składają się: rytmizowany styl muzyki o stałym BPM oraz rapowanie, czyli rytmiczne wypowiadanie tekstu[2][4]. Styl muzyczny hip-hop jest jednym z filarów kultury hip-hopowej[1][5].
Muzyka hip-hop powstała, gdy DJ-e zaczęli tworzyć bity za pomocą zapętlania zapisów partii solowych, granych oryginalnie na perkusji na dwóch gramofonach, robiąc tak zwany sampling[6]. Do zapętlanych fragmentów po jakimś czasie doszło rapowanie.
kościół w wydminach
rynek wydminy
gmina wydminy
wydminy radio młodych
radio wydminy
wydminy
